و برخى آن را مشتق از «قرن الشّى‌ء بالشّى‌ء» (پيوند زدن و افزودن چيزى بر چيزى) دانسته‌اند، زيرا سوره‌ها و آيات و حروف آن بر هم افزوده شده و مقارنت دارند.
عدّه‌اى از كسانى كه قرآن را مهموز دانسته‌اند آن را مصدر «قرأت» ذكر كرده‌اند كه در واقع «مقرؤ» (خوانده شده) را قرآن (خواندن) ناميده‌اند و جمعى ديگر آن را وصف و از مادّه «قرء» به معناى جمع دانسته‌اند.
قرآن وحى‌نامه اعجازآميز الهى است كه به زبان عربى، به عين الفاظ به وسيله فرشته امين وحی (جبرئیل) از جانب خداوند و از لوح محفوظ، بر قلب و زبان پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله هم اجمالًا يك بار و هم تفصيلًا در مدّت بيست و سه سال نازل شده و حضرت آن را بر گروهى از اصحاب خود خوانده و كاتبان وحى (از ميان اصحاب) آن را با نظارت مستقيم و مستمرّ حضرت صلى‌الله‌عليه‌وآله نوشته‌اند و حافظان بسيار هم از ميان اصحاب آن را حفظ و به تواتر نقل كرده‌اند. قرآن در عصر پيامبر صلى الله عليه و آله، مكتوب، ولى مدوّن نبوده و بعدها از سوره فاتحه تا ناس در ۱۱۴ سوره مدوّن گرديده و متن آن مقدّس، متواتر و قطعى‌الصّدور است.
